Εδάφη τα οποία έχουν μολυνθεί από βαρέα μέταλλα και βιομηχανικά απόβλητα δεν είναι ικανά για σχεδόν κανένα είδος καλλιέργειας. Ωστόσο, μια νέα μελέτη αποκάλυψε ότι η πραγματοποίηση μιας απλής αλλαγής θα μπορούσε να αλλάξει τα πράγματα. Οι ερευνητές του Γεωπονικού Πανεπιστημίου των Τιράνων ανακάλυψαν ότι η απλή προσθήκη φυσικού ζεολίθου μπορεί να χρησιμεύσει ως μια αποτελεσματική μέθοδος για την αποκατάσταση των μολυσμένων από βαρέα μέταλλα εδαφών. Διαπίστωσαν σημαντικές διαφορές στις αλλαγές ανάλογα με τα ποσοστά ζεόλιθου μέσα στο χώμα, αλλά σε γενικές γραμμές φαίνεται ότι είχαν ως επί το πλείστον θετικά αποτελέσματα. Οι λεπτομέρειες της έρευνάς τους έχει πρόσφατα δημοσιευτεί στο Αλβανικό Περιοδικό Γεωπονικών Επιστημών.
Τα εδάφη που έχουν εκτεθεί σε βαρέα μέταλλα και έχουν μολυνθεί, παράγουν αντίστοιχα μολυσμένα φυτά. Ως εκ τούτου, αυτοί οι τύποι εδαφών αποτελούν μεγάλη απειλή για την ανθρώπινη υγεία. Οι πιο απλές περιπτώσεις μόλυνσης από βαρέα μέταλλα θεωρούνται επικίνδυνες με υψηλότερο τον κίνδυνο έκθεσης σε μέταλλα όπως το αρσενικό, το κάδμιο, τον μόλυβδο και τον υδράργυρο. Βάσει πολλών μελετών, αυτά τα είδη βαρέων μετάλλων έχουν συγκεκριμένες αρνητικές επιπτώσεις στην ανθρώπινη υγεία, και έτσι πρέπει να αποφεύγονται με κάθε τρόπο.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, ο καλύτερος τρόπος για να αποφύγει κάποιος τις αρνητικές επιπτώσεις των εδαφών που έχουν μολυνθεί με βαρέα μέταλλα είναι να επιλέξει να καλλιεργήσει στη δική του γη. Είναι εδάφη που μπορεί να ελέγξει και μπορεί να ανακαλύψει μια πιθανή μόλυνση βαρέων μετάλλων. Φυσικά, αυτό δεν είναι πάντα μια δυνατή πορεία δράσης. Ποιο είναι λοιπόν το καλύτερο που μπορεί κάποιος να πράξει; Η αποκατάσταση του εδάφους φαίνεται να είναι η επόμενη δυνατή λύση.
Παρόλο που υπάρχουν αρκετές γνωστές μέθοδοι αποκατάστασης για μολυσμένο ή ανθυγιεινό έδαφος, οι ερευνητές προσπάθησαν στην προκειμένη περίπτωση να δοκιμάσουν την αποτελεσματικότητα της προσθήκης φυσικού ζεόλιθου. Αυτό που παρατήρησαν μετά τη συγκέντρωση των δεδομένων τους, είναι ότι όχι μόνο ο ζεόλιθος μπορεί να βελτιώσει την κατάσταση των εδαφών, αλλά μπορεί να αυξήσει και την παραγωγή σε μεγαλύτερα επίπεδα από ό,τι περίμεναν.
Σε περίπτωση που δεν είστε εξοικειωμένοι με αυτούς, οι φυσικοί ζεόλιθοι είναι μια μεγάλη ομάδα ορυκτών που μπορούν να χαρακτηριστούν ως μικροπορώδη και αποτελούνται κυρίως από ενυδατωμένα αργιλοπυριτικά άλατα βαρίου, ασβεστίου, καλίου και νατρίου. Συχνά απαντώνται ως δευτερογενή ορυκτά σε ηφαιστειακούς βράχους και συχνά χρησιμοποιούνται ως προσροφητικά μέσα και καταλύτες.
Η συγκεκριμένη ερευνητική μελέτη επικεντρώθηκε στην ανάπτυξη φυτών σίκαλης (Lolium multiflorum L.) βασισμένη σε διάφορα ποσοστά ζεόλιθου σε εδάφη μολυσμένα από βαρέα μέταλλα. Χρησιμοποιήθηκαν 4 διαφορετικά ποσοστά πρόσμιξης ζεόλιθου με το χώμα: 1.25, 2.5, 5 and 10%, κατά βάρος, σε τυχαίο σχέδιο με 4 επαναλήψεις. Τα φυτά αναπτύχθηκαν για 82 ημέρες σε θερμοκήπιο στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο των Τιράνων. Οι μελετητές παρατήρησαν ότι στην εφαρμογή του ζεόλιθου στο 10% αυξήθηκε σημαντικά (25,2%) το ύψος του φυτού κατά τη δεύτερη συγκομιδή. Παρατήρησαν επίσης ότι ο ρυθμός ανάπτυξης των φυτών αυξήθηκε αναλογικά με το ποσοστό φυσικού ζεόλιθου στο έδαφος. Ταυτόχρονη και ανάλογη αύξηση παρουσίασε και ο λόγος ρίζας / βλαστού των φυτών, αποδεικνύοντας έτσι ότι ο ζεόλιθος μπορεί να λειτουργήσει ως άριστος ρυθμιστής ανάπτυξης της καλλιέργειας σε μολυσμένο από βαρέα μέταλλα έδαφος.
Χρυσοβαλάντης Χατζηγεωργίου
πηγή: sites.google.com
διατριβή (pdf): drive.google.com
